Weekend (i recenzje filmowe)

Weekendy mam trzydniowe – od piątku do niedzieli. Nie narzekam. W dodatku po halloweenowym deszczu i czwartkowym chłodzie zrobiła się znowu śliczna pogoda – słońce i ciepło.

Na tyle ciepło, że wybrałem się do pobliskiego parku – ot tak, by pochodzić i porobić zdjęcia kwiatkom. Może to mało ekscytujące ale przyjemne – a i park całkiem ładny, z jeziorkiem i skałkami. Miło się tam spędza czas.

Wieczorem zadzwoniła Ida mówiąc mi, że idę na karaoke. Z takim stwierdzeniem ciężko się kłócić więc zebrałem się szybko i po krótkim spacerku (15 minut marszem) byłem już pod Eksperymentalną Szkołą Średnią – miejscem zbiórki. W silnej grupie (Duńczycy: Ida, Mads, John i Mathias, zresztą jedyny członek całego programu którego serdecznie nie lubię; Brytyjczycy: Emily i Graham, oboje uczą w Eksperymentalnej; oraz Kathy i Kiran) wybraliśmy się do budynku KTV (tymi trzema literkami oznaczone są w Chinach miejsca z karaoke). Po drodze – jak zwykle kiedy w grupie znajduje się Mads – zaczęło się przerzucanie stereotypami narodowościowymi. Ciężka sprawa, biorąc pod uwagę, że nie mamy żadnych stereotypów o Duńczykach, mogę więc tylko powtarzać, że nie obchodzą nas do tego stopnia, że nie chciało nam się wymyślać stereotypów.

<- Graham, Ida i Kathy

Zdążyliśmy się również ponabijać z mijanego po drodze „zakładu fryzjerskiego” z przyćmionym, czerwonym oświetleniem, jednym fotelem, zerem luster i tuzinem „fryzjerek” w mini rozwalonych na kanapach. Zaraz potem przyspieszyliśmy kroku bo na nasz widok wśród „fryzjerek” zaczęło się poruszenie a nie chcieliśmy, żeby wyległy za nami na ulicę (Makau się przypomniało).

W budynku KTV wynajęliśmy niewielki pokoik, zamówiliśmy piwo i przekąski i – po jednym falstarcie – zaczęliśmy.

Od lewej: Joseph, John, Mads, Mathias, Emily, Kiran i znowu Ida->

Samo śpiewanie jest całkiem zabawne – nieznajomość utworu rzadko bywa przeszkodą. Ale jeszcze zabawniejsze są niektóre wersje piosenek i większość „teledysków”. „Beat it” wykonywane przez nikomu nieznaną wokalistkę albo sceny z „Desperado” jako teledysk do „Hotel California”... a to tylko czubek góry lodowej.

W sobotę spotkałem się z Song Fang Xin, dość przypadkowo tydzień wcześniej spotkaną w autobusie studentką japonistyki z Kantonu. Poszliśmy do jednej z japońskich restauracji koło Wal*Martu specjalizujących się w kluskach (ramen). Bardzo smaczne, następnym razem może przyjdę tu na sushi.

Żeby nie było blamażu pożyczyłem od Christiana sto yuanów (zostało mi bardzo niewiele a transfer z Polski idzie ponad tydzień...) więc byłem przygotowany na uiszczenie rachunku (na modłę chińską – płaci jedna osoba) jednak płaciła Fang Xin - ku memu lekkiemu zażenowaniu. No nic, następnym razem się zrewanżuję.

Po obiedzie wybraliśmy się do Parku Sztuki Współczesnej – nazwa zdecydowanie na wyrost. „Park” to pas zieleni dookoła rozległego jeziora pomiędzy nowopowstałymi – i wciąż powstającymi – osiedlami. Drzewa ledwo co zasadzone, rzadkie, trochę łyso... ale spacer, mimo wszystko, sympatyczny.

Ledwo wróciłem do siebie a zadzwonił Julian, przypominając, że mieliśmy iść do „DVD heaven”. Tak to miejsce określił jeden z zagranicznych nauczycieli z poprzedniego semestru – na piętrze pewnego bazaru z elektroniką jest z 5 albo 6 punktów z tanimi (bo podrabianymi...) DVD, jeden koło drugiego.

I znowu – pieszo pod Wal*Mart i autobusem „gdzieś” (to, że wiem jak gdzieś dojechać w żadnym wypadku nie oznacza, że byłbym w stanie wskazać to miejsce na mapie...).

Kupiłem trochę więcej niż zamierzałem – „Zodiak” („ten” „Zodiak” czyli film Finchera a nie „The Zodiac” z 2005 roku na który naciąłem się poprzednim razem) oraz kolekcja „Ojca Chrzestnego” były zaplanowanym zakupem ale już pierwszy „Terminator”, trzeci „Spider-Man” i „Shoot’em Up!” z Clivem Owenem były kupione pod wpływem chwili.

Wieczorną atrakcją była „niemiecka kolacja” (japoński obiad, niemiecka kolacja... do kompletu zabrakło włoskiego śniadania) przygotowana przez Juliana i Christiana – ot, własnoręcznie usmażone mięso, ziemniaczki z patelni i surówka. Surówka była zresztą gwoździem programu – Chińczycy gotują wszystkie warzywa Wszystkie. Zawsze.

Po kolacji obejrzeliśmy drugą połowę „Krwawego Diamentu” (tydzień wcześniej dysponowaliśmy tylko uszkodzoną kopią która w połowie zaczęła się strasznie zacinać). Film dobry choć przez afrykański (afrykanerski?) akcent Leonarda DiCaprio nie byłem w stanie skupić się na dialogach. Bez przerwy rozpraszał mnie tłumiony chichot.

Mój.

W niedzielę dla odmiany zorganizowaliśmy sobie piracki maraton – Piraci z Karaibów części druga i trzecia, w przerwie obiad w muzułmańskiej knajpce specjalizującej się w kluskach. Obiad świetny, maraton sympatyczny choć wszyscy jesteśmy jednomyślni co do tego, że drudzy Piraci to ciężkie przeżycie.

Osobiście uważam, że gdzieś tam jest świetny film ale trzeba by go okroić z minimum 45 minut niepotrzebnych i przekombinowanych scen akcji. Oraz nieudanych dowcipów których trochę, niestety, tam jest.

Poza tym cierpi z jeszcze dwóch powodów – braku logiki i spójności oraz tego, że w całości jest wyłącznie wprowadzeniem do części trzeciej. Nie ma jak obronić się jako osobny film, niestety.

A część trzecią lubię bardzo. Dialogi odzyskują część polotu z pierwszej części, postaci zachowują się jak powinny, wszyscy rozgrywają wszystkich innych przeciwko sobie... Bardzo sympatyczny film. I na dodatek wewnętrznie spójny. Przeszkadzają mi w nim tylko trzy elementy – powielenie Johnny’ego Deppa, scena, którą na własny użytek nazywam „atakiem 30-metrowej kobiety” na modłę klasyki sc-fi klasy B oraz paralotniarstwo z wykorzystaniem żagla z końcówki. Ale poza tym – bardzo lubię część trzecią. To już co prawda nie film o piratach, to po części film o morskich legendach a po części niemalże „Gwiezdne wojny” na morzu. Ale że „Gwiezdne wojny” lubię bardzo...

Na zakończenie wątku filmowego – parę dni temu obejrzałem wreszcie „Darwin Awards.” I znowu – film fajny, ale... ale główne postaci nie mają tam dla siebie wystarczająco wiele czasu. Sekwencje przedstawiające losy laureatów nagrody Darwina są zdecydowanie za długie. To raz. A dwa – wątek kryminalny stanowi dobre otwarcie filmu ale nie spodobało mi się wracanie do niego w końcówce. I tyle.